Dzięki badaniom psychologicznym nauczyliśmy się poważnie traktować sytuacje stresowe o natężeniu przekraczającym odporność psychiczną człowieka. Nauczyliśmy się również leczyć zaburzenia psychosomatyczne wywołane przedłużającym się stresem. Istnieje jednak obszar, w którym dochodzi do wielu urazów pozostawiających ślad na całe życie – którego nie traktujemy tak poważnie. Dzieci (i dorośli) nieraz mówią: „nienawidzę matematyki”, „historia to był mój koszmar”, „jestem kompletną nogą z chemii”. To tzw. uraz edukacyjny. Wywołany jest on sytuacją szkolną, w której dziecko nie tylko traci zainteresowanie jakimś obszarem wiedzy, ale czuje do niego niechęć a nawet przed/na/po lekcji odczuwa dokuczliwe reakcje psychosomatyczne. Niejednokrotnie reakcje te mają miejsce jeszcze wiele lat po ukończeniu szkoły. Póki co zjawisko to jest lekceważone i funkcjonuje w obszarze „folkloru szkolnego”. Jakie są edukacyjne i rozwojowe konsekwencje urazu edukacyjnego? Czy można mu przeciwdziałać? A co można zrobić, jeśli nasze dziecko już ma objawy urazu